Rondstruinen

Afgelopen week een paar dagen in Twente gelogeerd in een leuke B&B vlakbij onze zoon en schoondochter. Het was leuk om bij hun zo af en toe even binnen te kunnen lopen voor een praatje en een kopje koffie. Ze wonen 2,5 uur rijden bij ons vandaan dus normaal komt dat er niet zo van en door de coronabeperkingen zagen wij elkaar de laatste tijd weinig. En natuurlijk was het ook een mooie gelegenheid om te genieten van het Twentse landschap met een wandeling. De eerste dag bij het opstaan was het erg mistig, maar de weerman beloofde rond het middaguur zon en wij besloten een rondje op het Buurserzand te lopen. Daar aangekomen was er nog weinig te merken van de beloofde zon, maar gewapend met een lunchpakket hadden we de tijd aan onszelf en gingen op pad. Doordat het licht gevroren had was het hier en daar wit door  rijp op de grassen en bomen, wat een sprookjesachtig effect gaf.

We lopen het gebied in en het anders zo weidse landschap was nog in nevelen gehuld, maar wel heel sfeervol.

Door de mist is er hier geen bosrand zichtbaar achter deze bomen, de achtergrond lijkt verdwenen.

De route loopt langs de “Bommelas” een z.g.’ los hoes’ in het Twents, waar de mensen en vee in dezelfde ruimte verbleven. De bewoners aan de voorzijde, het vee in de stal aan de achterzijde. Het pand is nu eigendom van natuurmonumenten.

We lopen door en passeren een mooie vrijstaande boom.

Nog eentje, maar wat verder van ons af.

Het lijkt wat helderder te worden, zou de zon nu doorbreken?

Uiteindelijk was dat niet het geval, het bleef de hele dag mistig in Twente, al lijkt de zon haar best te doen. Op dit stukje was het wel oppassen om geen natte voeten te krijgen, zelfs naast het pad was het behoorlijk zompig.

Gelukkig was het maar een kort stukje drassig wandelpad, hier lopen we alweer op een droog zandpad. Het lijkt toch wel een beetje of de zon de grassen wat oplicht achterin.

Wat verderop eindigt de route bij een ven, de zon doet nog een vergeefse poging om door te breken. Onderweg naar onze B&B nam de mist weer toe en hadden wij het gevoel dat de timing van de wandeling nog niet zo slecht was gekozen. De rest van de middag bleef grijs en grauw, maar met een boek en een drankje in ons knusse logeeradres was dat geen probleem.

◊.◊.◊

Het vorige blog bezocht ik op Texel De Slufter, nu neem ik je mee naar het strand. In de loop van de week vakantie bezocht ik het strand onder verschillende weersomstandigheden, soms winderig, soms met zon.

Al wandelend langs het strand zie je soms een groepje meeuwen op een droog plekje wat lummelen.

Op een middag stond er een flinke wind en nam ik een kijkje op het strand waar het toevallig ook hoogwater was. Het water kwam bijna tot aan het duin en de branding zorgde voor veel schuim. De zon was al bijna onder en gaf al wat oranjerode tinten aan de bewolking.

Hier zie je duidelijk dat het water erg hoog kwam, deze strandpalen staan maar enkele meters van het duin af.

De zonsondergang geeft mooie tinten aan de bewolking.

Ik verlaat het strand, je ziet dat de zee bijna de voet van de strandpaviljoens heeft bereikt. De volgende dag zag ik dat het water voorbij de trappen van de paviljoens was geweest.

Een andere dag bij zonnig weer ziet het strand er veel anders uit, hier zie je de jonge duintjes die bij de strekdam van Eierland zijn ontstaan. De in 1995 gebouwde strekdam en de daarbij uitgevoerde zandsuppletie zorgen voor de groei van nieuwe duintjes en verbreding van het strand.

De wind zorgt voor mooie patronen in het ongerepte zand.

Lopend langs de vloedlijn op het strand voorbij de vuurtoren lijkt het alsof de golven met een (lekke) bal spelen.

Maar bij nadere beschouwing blijkt dat een aangespoelde Zeepaddenstoel, Rhizostoma pulmo in het Latijn. Ziet er wel vriendelijk uit zo.

Het is niet altijd even zonnig, tijdens deze wandeling stond er een stevige wind in de rug, het zand stuift dan lekker over het strand.

Net na een regenbui jaagt de wind het zand en de wandelaars vooruit.

Gelukkig lag er nog een opkikkertje voor de wandelaars op het strand.

◊.◊.◊

Enkele weken geleden was ik met vrienden een weekje op Texel, even lekker wandelen en uitwaaien. Op een van de wandelingen bezochten wij de Slufter, één van de mooiste stukjes natuur in Nederland maar zeker ook op Texel. We schrijven november, dus geen zomerse beelden maar wel een wisselend bewolkte dag met regelmatig een zonnetje. Dat zorgt weer voor wisselende indrukken van het landschap, is de zon even weg dan ervaar je hetzelfde landschap net even anders en dat komt in dit blog ook aan bod.

Om de slufter te bereiken moet je even een duin beklimmen en eenmaal boven krijg je gelijk een fraai uitzicht over het gebied. Ik drukte af net op het moment dat de zon vanaf de zeereep het gebied begint op te lichten. Het strandgedeelte is al zonnig, het land in de schaduw van de bewolking.

Even later ligt vrijwel de hele slufter in de zon en het strand in de schaduw, ziet er dan toch net wat anders uit.

We lopen naar beneden het gebied in, ondertussen trekt er een grijze bewolking over ons heen. Er dreigt regen. Maar achterom kijkend lijkt het dan weer net of de kudde schapen op het duin in een spotlicht staan.

De regen valt mee, het blijft droog maar de overschuivende bui boven de duinen links van ons trekt nog wel even de aandacht.

Ondertussen zijn wij bijna bij het strand gekomen en zien de doorbrekende zon het duin aan de noordkant mooi uitlichtten. Zelf sta ik hier nog in de schaduw.

Even wachten en sta ik zelf ook weer in de zon en ziet het er plots veel anders uit op dezelfde plek.

Wij lopen nog wat verder naar de geul die voor de wandelaars een onneembaar obstakel is als je naar het noorden van het strand wil lopen. Niet alleen vanwege de natte voeten, maar de stroming lijkt ook gevaarlijk.

Of dacht je dat dat wel meevalt? Ik ga nog wat dichterbij staan. Recht voor ons de Noordzee, links het strand richting het zuiden van Texel. Op mij maakte deze geul een wat grimmige indruk door de net weer verdwenen zon op deze plek.

Wij lopen weer terug en kijken nog even opzij waar de zon al weer over de slufter schijnt.

Onderweg lopen wij langs een kreek tussen de lage duintjes, ook hier speelt de zon met licht en schaduw.

Wij zijn bijna weer bij ons startpunt en kijken nog even achterom richting Noordzee over de slufter. De lage zon speelt mooi met licht en schaduw. De onderbreking in de duinen, ongeveer in het midden, is het strand met de geul waar wij zojuist waren.

Nog eenmaal de Slufter in de volle zon vanaf een hoger standpunt, ik blijf het een fascinerend landschap vinden. Bijna niet voorstelbaar dat dit gebied bij storm en hoog water geheel vol kan lopen. Misschien komt de gelegenheid nog wel eens om dat te aanschouwen.

◊.◊.◊